15 VIII Wniebowzięcie NMP

Księgi Nowego Testamentu nie zawierają danych na temat końca życia Maryi. Ostatni raz wspominają o Niej Dzieje Apostolskie, mówiąc o obecności wśród Apostołów oczekujących w modlitwie na Zesłanie Ducha Świętego (Dz 1,14). Na Wschodzie bardzo szybko pojawiło się jednak przekonanie o wyniesieniu Maryi z ciałem i duszą do nieba. Obchód nazwano „Zaśnięciem”, a na Zachodzie „Wniebowzięciem” (VII w.). To powszechne przekonanie wiernych jako dogmat wiary podał dopiero papież Pius XII w dniu 1 listopada 1950 r.: „ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej”.
To co zostało obiecane sprawiedliwym w powszechnym zmartwychwstaniu przy końcu świata, zostało dane Maryi w końcu Jej ziemskiego życia. Wniebowzięcie jest wypełnieniem wielkich dzieł Boga względem Niej. Łaska Boża działając „krok po kroku” przemieniała Jej życie. Maryja była pierwszym i najbliższym uczniem Chrystusa przez wiarę w pełni doskonałą. Towarzyszyła Mu w misji i dziele zwycięstwa nad grzechem i śmiercią. Otrzymała więc udział w Jego chwale w końcu ziemskiego życia.
Wniebowzięcie będąc świętem Maryi, jest jednak przede wszystkim uczczeniem Trójcy Świętej. Świętować wniebowzięcie, to wielbić Boga, od którego Maryja otrzymała wszystko kim jest. Tak śpiewa Ona w „Magnificat”: „Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, a Jego imię jest święte”. W tym wypadku są to wielkie dzieła Boże dla Niej i całej ludzkości. Wniebowzięcie jest uwielbieniem Ojca, który połączył Matkę z Synem. Jest ono też uwielbieniem Syna, który wprowadził swą Matkę w rzeczywistość Jego zmartwychwstania; jest uwielbieniem Ducha Świętego, z którego Maryja poczęła Jezusa, przyjmując słowo Boże i będąc jego służebnicą. Maryja jest obrazem rzeczywistości, którą ma być Kościół.
Dla Maryi jest to też początek nowego sposobu wypełniania powołania Matki Chrystusa, jako Matki Jego Ciała, czyli Kościoła.
W Polsce 15 sierpnia jest nie tylko świętem kościelnym, ale także państwowym związanym ściśle z rocznicą „Cudu nad Wisłą" (1920 r.), który stał się ocaleniem Europy przed bolszewizmem. Zwycięstwo Wojska Polskiego w bitwie pod Warszawą wiąże się w naszym kraju ze szczególnym wstawiennictwem Matki Bożej. W tym dniu, w latach 1923–47 i ponownie od r. 1992, Wojsko Polskie obchodzi swoje święto. Dzień Wniebowzięcia obrósł także wyrosłymi z wiary obrzędami i zwyczajami ludowymi.