Andrzej Rojewski

W pełni lata, gdy dni są pełne słońca i gdy chronimy oczy okularami przeciwsłonecznymi, obchodzimy uroczystość Przemienienia Pańskiego, tego tajemniczego wydarzenia opisanego w ewangeliach Mateusza, Marka i Łukasza. Jak podaje Mateusz (17,1-21), Jezus wziął ze sobą trzech ze swych uczniów na górę wysoką (prawdopodobnie Górę Tabor, wznoszącą się 560 metrów npm) i tam „przemienił się w ich obecności, a Jego twarz jaśniała jak słońce. Jego ubranie stało się białe jak światło”.

Patronką dnia dzisiejszego jest św. Anna, matka Maryi, babka Pana Jezusa Na próżno szukać jej imienia w kanonicznych księgach Pisma świętego. Spotykamy je natomiast, w apokryfie: „Protoewangelia Jakuba” z ok. 150 r. po narodzeniu Chrystusa. Od r. 1969 w dniu 26 czerwca czci się także św. Joachima – jej męża.

Blisko źródeł Jordanu, u stóp Hermonu, w miejscu pełnym zieleni, oszałamiającym świeżością i śpiewem ptaków,  z dala od tłumów, aby uniknąć ryzyka agitacji mesjańskiej, zapytał Jezus uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” Pytał wyraźnie o swoją osobę. Odpowiedzieli, że opinia publiczna jest podzielona, lecz w sumie zgodna co do tego, że Jezus nie jest zwyczajnym człowiekiem. Jego słowa i czyny świadczą, że jest kimś wyjątkowym.

Przeszedł do historii jako ten, który ochrzcił Jezusa. Był od Niego starszym o pół roku krewnym. To o nim Jezus powiedział: „Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela”. Do swej misji proroka przygotowującego drogę Jezusowi, dojrzewał na pustyni. udzielał chrztu pokuty nad Jordanem. Został ścięty ponieważ wypomniał Herodowi jego kazirodczy związek z Herodiadą, żoną jego przyrodniego brata. Jest patronem kilkudziesięciu grup zawodowych, miast i prowincji.

Serce pełni niezastąpioną rolę w naszym codziennym życiu, w naszych uczuciach, w relacji z ludźmi. Mówi o tym Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu: Bóg pragnie dać swemu ludowi nowe serce: „I dam wam nowe serce i nowego ducha tchnę do waszego wnętrza, kamienne serce wam odbiorę, a dam wam serce z ciała” (Ez 36,26). Pierwszym i najważniejszym przykazaniem jest „miłować Boga całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoja mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” (Mk 12,30). Liturgia mówi często o sercu człowieka. Długi jednak czas mówiła jedynie o sercu Jezusa. Ostatecznie kult Serca Jezusowego i pobożność z niego wyrosła, istotnie poszerzyły to pojęcie.

W tej Hostyi jest Bóg żywy” Przypomnijmy pierwsze słowa dzisiejszej Ewangelii: „W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowano Paschę. zapytali Jezusa Jego uczniowie: „Gdzie chcesz, abyśmy poszli poczynić przygotowania, żebyś mógł spożyć Paschę?” Paschalna Wieczerza była wyjątkowym dniem dla religijnego życia Izraela. Była bowiem nie tylko wspomnieniem przeszłości, gdy Bóg ocalił swój lud od zagłady w Egipcie, ale kierowała także spojrzenie członków Narodu Wybranego ku przyszłości. Uczyła, że w każdych okolicznościach trzeba szukać oparcia w Bogu, który jest „mocą swojego ludu” i jego zbawieniem.

Na kanwie J 20,19-23 W Ewangelii dzisiaj czytanej, a spisanej przez św. Jana, w wieczór zmartwychwstania Jezus tchnął w apostołów swego Ducha. Wówczas także narodził się Kościół. W tej relacji, inaczej niż u Łukasza w Dziejach Apostolskich, Jezus zajmuje jakby więcej miejsca niż Duch Święty. Ale Jan przyzwyczaił nas już do tego, że jego relacja jest bardzo zagęszczona wątkami teologicznymi zawartymi w liturgicznych symbolach. W ów pierwszy dzień tygodnia, gdy zapadł wieczór, powstał nowy świat, zaczęło się nowe stworzenie, zaczęła się niejako pisać nowa Księga Rodzaju. Bóg na nowo „ulepił” człowieka z całkiem nowego prochu ziemi.

Z dziejów święta Wniebowstąpienia Panskiego

Rzeczownik „Pięćdziesiątnica” wskazuje na to, że obchodzone w tym dniu święto wypada w 50 dni po uroczystości Paschy. Treść tego święta podlegała rozwojowi: z początku było to święto rolników, potem nawiązywało do historycznego dnia zawarcia przemierza z Jahwe pod Górą Synaj, by stać się wreszcie w chrześcijaństwie Uroczystością Zesłania Ducha Świętego, która zapoczątkowała na ziemi czas Nowego Przymierza, czas Kościoła.

Zgodnie z tradycyjną chronologią, kwestionowaną przez niektórych egzegetów, lecz przyjętą przez liturgię, Wielki piątek zawiera w sobie następujące elementy: stawienie Jezusa przed Piłatem i skazanie na śmierć, biczowanie i cierniem ukoronowanie, dźwiganie krzyża i ukrzyżowanie (ok. południa), śmierć na krzyżu (ok. godz.15), zdjęcie z krzyża i pochowanie w grobie. Te dramatyczne i poruszające do głębi wydarzenia były celebrowane w odimiennej formie w liturgiach Wschodu i Zachodu. Obrastały również wieloma zwyczajami w pobożności ludowej.

Święto Chrystusa i Maryi. Święto zbawienia Dzisiejszą uroczystość papież Paweł VI nazwał „świętem Chrystusa i Najświętszej Dziewicy, która zostaje Matką Boga” (Marialis Cultus 6).

Czterdziestodniowy okres Wielkiego Postu, który dzisiaj rozpoczynamy, jest wezwaniem do nawrócenia. A „nawrócić się” to uwierzyć Bogu; zmienić dotychczasowy sposób myślenia o Nim, o ludziach, o nas samych i z pokorą przyjąć prawdę, że jesteśmy prochem.

W święto 2 lutego obchodzimy dwa oddzielne od siebie misteria: spotkanie z Symeonem i Anną oraz ofiarowanie w świątyni. Te tematy są ze sobą ściśle związane. Starzec Symeon jest człowiekiem oczekiwania.

Legendy czyli czytanki, opowiadania odnoszące się do tekstów i wydarzeń zawartych w Ewangeliach, nie mają na celu krytycznej weryfikacji zapisów, lecz w oparciu o nie podają wskazówki dla codziennego życia czytelników bądź słuchaczy, w dostępnej i zrozumiałej dla nich formie. Legenda wpisuje się w nurt popularyzacji chrześcijaństwa. Często wykorzystywano ją w przepowiadaniu. Najważniejsze były wnioski płynące z treści legendy, uczyły bowiem jak żyć i postępować będąc uczniem Chrystusa. Słowem – legenda miała dydaktyczny cel.

Ewangeliści nie wskazują dnia, w którym narodził się Chrystus. Poza Ewangelią wg Łukasza, nie dysponujemy żadnym innym źródłem na ten temat. Zgodnie z przekazem miejscem narodzenia Chrystusa było miasto Dawidowe - Betlejem. Po urodzeniu Syna, Maryja „owinęła go w pieluszki i położyła w żłobie”.

Czytania pierwszej części Adwentu, aż do 16 grudnia włącznie, są skoncentrowane na proroctwach Izajasza i przeprowadzają nas niemal przez całą Księgę począwszy od rozdziału 2 aż do 56. Niedziele roku A i B kompletują całość.