Blogi

„Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał pomóc strudzonemu krzepiącym słowem. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem. Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem. Pan Bóg mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi, dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam” (Iz 50, 4-7).

Święto Chrystusa i Maryi. Święto zbawienia Dzisiejszą uroczystość papież Paweł VI nazwał „świętem Chrystusa i Najświętszej Dziewicy, która zostaje Matką Boga” (Marialis Cultus 6).

Od 5 marca tego roku niemal codziennie myślę o raporcie „Kościół w Polsce” Katolickiej Agencji Informacyjnej, a dokładnie o tym, co napisano w nim o młodzieży. Młodzież chodzi mi po głowie także dlatego, że od kilku lat obserwowałam, jak systematycznie ubywało jej w kościołach. W pewnym momencie zniknęły Msze św. dla młodzieży, bo ona przestała na nie przychodzić. Pandemia jeszcze ten proces przyspieszyła. Już teraz wielu wieszczy, że równocześnie z powrotem klasycznej nauki do szkół nastąpi fala odejść z religii.

Czterdziestodniowy okres Wielkiego Postu, który dzisiaj rozpoczynamy, jest wezwaniem do nawrócenia. A „nawrócić się” to uwierzyć Bogu; zmienić dotychczasowy sposób myślenia o Nim, o ludziach, o nas samych i z pokorą przyjąć prawdę, że jesteśmy prochem.

Wydaje się, że znamy go dobrze. Przecież Hioba spotykają na swoich drogach nawet ci, którzy mówią o sobie, że nie wierzą, lub wątpią zbyt mocno, aby zaufać temu, co wymyka się zmysłom. Nawet oni spotykają go, kiedy ocierają się o stronice Biblii poznając skarby światowej literatury. Jego twarz, naznaczona cierpieniem, rozpoznawalna jest z daleka.

Jak smakuje Bóg w czasie covidowym i na kwarantannie

W święto 2 lutego obchodzimy dwa oddzielne od siebie misteria: spotkanie z Symeonem i Anną oraz ofiarowanie w świątyni. Te tematy są ze sobą ściśle związane. Starzec Symeon jest człowiekiem oczekiwania.

Nowy rok już trwa. Życzenia złożone, pora pozbyć się złudzeń. Przeglądając media, zwłaszcza społecznościowe, widać jasno, jaką wizję Kościoła prezentuje ogół. Pokaż mi co czytasz i oglądasz, a powiem Ci, w co i komu uwierzyłeś. Jest źle, a będzie jeszcze gorzej. Tak zwany mainstream zrobi wiele, żeby zohydzić Kościół, księży, katolików. To odgórna, globalna polityka medialna. Nie ma sacrum, zostało tylko profanum. Jezus Chrystus? A On jeszcze żyje?

Tak mówi Pan: «Wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody, przyjdźcie, choć nie macie pieniędzy! Kupujcie i spożywajcie, dalejże, kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko! Czemu wydajecie pieniądze na to, co nie jest chlebem? I waszą pracę – na to, co nie nasyci? Słuchajcie Mnie, a jeść będziecie przysmaki i dusza wasza zakosztuje tłustych potraw. Nakłońcie uszu i przyjdźcie do Mnie, posłuchajcie mnie, a dusza wasza żyć będzie. Zawrę z wami wieczyste przymierze; niezawodne są łaski dla Dawida.

Patron na trudne czasy

Legendy czyli czytanki, opowiadania odnoszące się do tekstów i wydarzeń zawartych w Ewangeliach, nie mają na celu krytycznej weryfikacji zapisów, lecz w oparciu o nie podają wskazówki dla codziennego życia czytelników bądź słuchaczy, w dostępnej i zrozumiałej dla nich formie. Legenda wpisuje się w nurt popularyzacji chrześcijaństwa. Często wykorzystywano ją w przepowiadaniu. Najważniejsze były wnioski płynące z treści legendy, uczyły bowiem jak żyć i postępować będąc uczniem Chrystusa. Słowem – legenda miała dydaktyczny cel.

„Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło. Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele. Rozradowali się przed Tobą, jak się radują w żniwa, jak się weselą przy podziale łupu. Bo złamałeś jego ciężkie jarzmo i drążek na jego ramieniu, pręt jego ciemięzcy, jak w dniu porażki Madianitów. Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: «Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju». Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona.” (Iz 9, 1-3. 5-6)

Ewangeliści nie wskazują dnia, w którym narodził się Chrystus. Poza Ewangelią wg Łukasza, nie dysponujemy żadnym innym źródłem na ten temat. Zgodnie z przekazem miejscem narodzenia Chrystusa było miasto Dawidowe - Betlejem. Po urodzeniu Syna, Maryja „owinęła go w pieluszki i położyła w żłobie”.

Inspiracją do napisania tych kilku zdań stała się dla mnie akcja „Święta bez pioruna”. Jej inicjatorzy domagają się, aby w czasie Bożego Narodzenia w TVP kolęd nie śpiewali celebryci, którzy wsparli tzw. strajk kobiet. Wiara celebrytów już w przeszłości niejednokrotnie była przedmiotem mojej refleksji. Czytając o kolejnym bestsellerze z wywiadami z gwiazdami ekranu, internetu czy You Tube, zastanawiałam się: „A co z wiarą zwykłych ludzi?”.

Czytania pierwszej części Adwentu, aż do 16 grudnia włącznie, są skoncentrowane na proroctwach Izajasza i przeprowadzają nas niemal przez całą Księgę począwszy od rozdziału 2 aż do 56. Niedziele roku A i B kompletują całość.