sierpc.wit@diecezjaplocka.pl
www.fara-sierpc.pl
Gród w Sierpcu wymieniony został w źródłach po raz pierwszy w 1065 r. Zapewne już wówczas prowadzili tu duszpasterstwo benedyktyni, o czym świadczy wezwanie kościoła, zawierające imiona świętych Wita, Modesta i Krescencji, czczonych przez ten zakon. Sierpc był grodem kasztelańskim i własnością książęcą do przynajmniej 1380 r. Prawa miejskie uzyskał zapewne w I poł. XIV w., a następnie przeszedł w ręce prywatne (1383 r.). W 1625 r. połowa Sierpca stała się własnością benedyktynek, a druga część miasta należała kolejno do różnych rodzin szlacheckich Mazowsza.
Pierwotnie na podgrodziu istniał kościół św. Wawrzyńca. Pierwsza wiadomość o nim zachowała się z 1598 r. Restaurowano go około 1740 r. W 1794 r. spalił się wraz z miastem. Zrujnowaną świątynię rozebrano w 1813 r.
Obecny murowany kościół parafialny pw. świętych Wita, Modesta i Krescencji zaczęto budować prawdopodobnie w poł. XIV w. (czasy Kazimierza Wielkiego), ale w obecnym kształcie powstał na przełomie XV-XVI w. z fundacji braci Prokopa i Feliksa Sieprskich. Konsekrowano go zapewne około 1520 r. Wówczas powstała wieża i boczna kaplica, ozdobiona w 1569 r. przez wojewodę rawskiego Andrzeja Sieprskiego z Gulczewa. W 1598 r. w kościele znajdowało się sześć ołtarzy; bocznymi opiekowały się bractwa i cechy. Świątynię remontowano ok. 1695 r., w 1780 oraz ok. 1820 r. Od 1843 r., ze względu na zły stan budowli, kościół był zamknięty, a nabożeństwa sprawowano w kościele sióstr benedyktynek. Staraniem ks. Makarego Grabowskiego podjęto dzieło odbudowy i już w 1859 r. przywrócono liturgię w sierpeckiej farze. Po wyposażeniu wnętrza 10 lipca 1864 r. konsekrował ją biskup płocki Wincenty Teofil Chościak Popiel herbu Sulima. Staraniem ks. Wincentego Chabowskiego w latach 1922-1925 podjęto gruntowny remont fary. Piorun, który uderzył w kościół 28 marca 1926 r., dokonał znacznych zniszczeń. Prace renowacyjne kontynuował ks. Michał Sawicki, który w 1929 r. zlecił Władysławowi Drapiewskiemu wykonanie polichromii wnętrza. Zachowały się z niej do dzisiaj dwa obrazy na stropie kościoła (święci Wit, Modest i Krescencja oraz Chrystus w majestacie). Podczas II wojny światowej był zamieniony na magazyn zbożowy. W 1952 r. malaturę odnowiono, jednak w 1964 r. wymieniono wszystkie tynki, pozostawiając jedynie wspomniane obrazy. W czasie remontu w latach 2004-2005 staraniem ks. Andrzeja Eugeniusza Więckowskiego i parafian Sylwester Kwiatkowski namalował nowe obrazy na ścianach bocznych i odnowił dwa wizerunki Drapiewskiego.
W głównym ołtarzu świątyni, przebudowanym w 1883 r. staraniem ks. Makarego Grabowskiego, znalazł się obraz Matki Bożej Częstochowskiej i drugi z wizerunkami świętych patronów (nową kopię Ikony jasnogórskiej sprawił w 1965 r. ks. Jan Krawczyński). Ołtarz boczny późnobarokowy z II połowy XVIII w. z obrazem Matki Bożej Różańcowej, namalowanym przez Stefana Tarnowskiego, oraz w zwieńczeniu prawdopodobnie św. Józefa. Po 1890 r. Wacław Przybyłowicz z Płocka wykonał dwunastogłosowe organy, prospekt ma charakter neobarokowy i pochodzi z II połowy XVIII w. Ambona i stalle z warsztatu Piotra Dąbka z Brodnicy z połowy XX w. Podczas remontu w latach 1952-1953 dobudowano zakrystię. Sześć witraży według projektu E. Przeorskiej pochodzi z warsztatu Olszewskiego (1952 r.). W 1991 r. położono nowy dach na wieży, a w latach 1997-1999 wyremontowano wieżę wewnątrz, przeprowadzono konserwacją dachu i zewnętrznej elewacji kościoła, wykonano nowe dębowe drzwi oraz doprowadzono kanalizację do kościoła i położono nową nawierzchnię wokół niego.
Kościół szpitalny Świętego Ducha wzniesiono zapewne pod koniec XV w. Należała do niego wieś Wilczogóra, którą zakupił prepozyt szpitala Jakub z Łowicza (1490 r.), a Zygmunt Stary uwolnił od ciężarów państwowych (1518 r.). Kościół posiadał sklepioną zakrystię oraz polichromię na ścianach i suficie (ok. 1520 r.), której resztki odkryto i zakonserwowano w 1958 r. Sufit w nawie wymieniono pod koniec XVII w. Pożar zniszczył wnętrze kościoła w 1794 r. Zapewne na pocz. XIX w. przebudowano wejście i przestawiono ołtarz. PW 1931 r. polichromię wykonał Stefan Tarnowski, jednak pierwotny wygląd świątyni przywrócono w 1958 r., odkrywając również późnogotyckie malowidła. W latach 2008-2010 gruntowny remont świątyni przeprowadzono staraniem ks. Andrzeja Eugeniusza Więckowskiego i parafian. W 1939 r. na plebanii kościoła Ducha Świętego gościł gen. Władysław Anders wraz z Nowogródzką Brygadą Kawalerii.
Na terenie parafii w Muzeum Wsi Mazowieckiej w Sierpcu znajduje się kościół pw. Najświętszego Serca Jezusa, wybudowany ok. 1744 r., przeniesiony wraz z dzwonnicą w 2007 r. z Drążdżewa (diecezja łomżyńska), poświęcony 8 czerwca 2008 r. przez biskupa płockiego Piotra Liberę. Ponadto do skansenu w 2000 r. przeniesiono XVII-wieczną drewnianą kaplicę pw. Nawiedzenia NMP ze wsi Dębsk (parafia Poniatowo) z obrazem Panny Maryi Zdzieszewskiej przed Borkiem.
Proboszcz Profesor WSD
Wikariusz
Wikariusz
Emeryt