Biskup płocki Szymon Stułkowski przewodniczył Mszy św. w kaplicy na terenie klasztoru klauzurowego sióstr benedyktynek. W homilii odwołał się do słów kolędy „Chrystus się rodzi, nas oswobodzi” - chodzi o oswobodzenie, które dokonało się na krzyżu. Chrystus się narodził, aby na krzyżu oswobodzić ludzi; tajemnica narodzenia Jezusa łączy się z tajemnicą Jego odkupienia.
Hierarcha opisał wygląd podziemnej kaplicy w kościele pw. św. Marcina w Poznaniu, gdzie w prezbiterium, w głównej ścianie ołtarzowej, znajduje się wnęka w kształcie krzyża. We wnęce stoi figura Zmartwychwstałego Chrystusa. Chrystus stoi tam „jakby w przestrzeni krzyża”.
- W życiu wiary chodzi o to, aby wejść w przestrzeń krzyża, doświadczyć tego, że Chrystus się rodzi, żeby nas oswobodzić. Trzeba wejść w przestrzeń krzyża z wdzięcznością, że ona jest dla nas otwarta i że w niej jest nasze uzdrowienie – powiedział bp Stułkowski.
Opowiedział o pewnym obrazie bożonarodzeniowym, w którego centrum jest Dzieciątko Jezus, otoczone koroną cierniową. Jezus na obrazie rozkłada ręce jak do powitania, ale taki też będzie na krzyżu, zawieszony z rozłożonymi rękami, jakby ogarniał cały świat. Na obrazie są też postacie ludzi, którzy doświadczyli spotkania z Jezusem.
- Punktem wyjścia jest dla człowieka doświadczenie spotkania z Jezusem na krzyżu, poczucie, że On bierze w ramiona, gdy człowiek chce do Niego powrócić. On otwiera oczy, serca, umysł na wiarę, wskrzesza mnie z martwych, kiedy umieram z grzechu, a kiedyś wskrzesi ze śmierci fizycznej, kiedy przyjdzie godzina zmartwychwstania. Aby dawać innym moc krzyża, musimy jej najpierw doświadczyć jej sami – uważał bp Stułkowski.
Podziękował też siostrom benedyktynkom za ich „doświadczanie mocy krzyża Chrystusa w życiu zakonnym”, za wychodzenie z nią mocą do ludzi, którzy tego potrzebują, za zaangażowanie na rzecz diecezji, modlitwę i świadectwo. Dodał, że każdy ma możliwość wejścia w przestrzeń krzyża, żeby potem „wejść w świat i dawać innym doświadczenie Boga, który żyje w człowieku”.
Bp Szymon Stułkowski poświęcił odnowioną kaplicę w klasztorze sióstr benedyktynek i nadał jej tytuł Podwyższenia Krzyża Świętego. W Mszy św. uczestniczyła wspólnota sióstr oraz ks. Marek Tomulczuk SAC, proboszcz parafii św. Benedykta w Sierpcu, na terenie której leży opactwo.
Opactwo mniszek benedyktynek w Sierpcu powstało w XVII wieku - w 1624 r. sprowadzone z Chełmna (z inicjatywy Zofii Potulickiej, właścicielki części Sierpca) mniszki reguły świętego Benedykta, stworzyły centrum stałej modlitwy i kontemplacji przy istniejącym od końca XV wieku ośrodku kultu maryjnego w kościele pw. Wniebowzięcia NMP.
Po osadzeniu przy nim sióstr benedyktynek, kult Madonny Sierpeckiej nabrał nowych wymiarów i czasy „benedyktyńskie” w kościele na wzgórzu Loret w Sierpcu uznaje się za okres największego rozkwitu tego miejsca pielgrzymkowego. Mniszki benedyktynki w ciągu prawie 270 lat z wielką gorliwością pielęgnowały kult Matki Bożej, roztaczały opiekę nad pątnikami przybywającymi do Sierpca, a także zapisały piękne karty historii w dziedzinie oświaty - prowadziły znaną w okolicy szkołę żeńską.
Ukaz kasacyjny cara Aleksandra II z dnia 8 listopada 1864 roku zreorganizował życie klasztorne w opactwie sierpeckim. Nie objęła go wprawdzie natychmiastowa kasata, lecz został zakwalifikowany jako ponadetatowy. Przeznaczając do likwidacji prowadzoną przez siostry szkołę, zamknięto nowicjat. Opactwo zlikwidowano formalnie w połowie 1892 roku, a siedem pozostałych sierpeckich mniszek, za zgodą płockiej władzy diecezjalnej, przeniesiono do klasztoru benedyktynek w Łomży.
Po II wojnie światowej, po ponad 50 latach od likwidacji opactwa, 4 maja 1947 roku benedyktynki repatriowane z Nieświeża na Białorusi, osiedliły się w zwróconym zniszczonym gmachu klasztoru i podjęły się wzgórzu Loret w Sierpcu dzieła odbudowy klasztoru oraz kontynuacji idei zakonnych św. Benedykta i św. Scholastyki (źródło – strona internetowa www.benedyktynkisierpc.com).
