W naszym seminaryjnym ogrodzie co roku powtarza się mały cud. Przy wysokiej siatce otaczającej stare boisko rośnie krzew winorośli. Prosta, przypominająca „dziczkę” odmiana. Wiosną, latem, aż do jesieni, robi wrażenie ścianą zieleni, w którą wyrasta. Kiedy przychodzi czas, z gęstwiny liści można wyłowić grona z małymi, słodkimi owocami. Pamiętam własne zdziwienie z czasów pierwszej przeżywanej na Nowowiejskiego 2 jesieni, kiedy z potężnej ściany zieleni na zimę zostały tylko szare, smutno sterczące w niebo, ledwo wystające z ziemi kikuty. Wydawało się niemożliwe, że jeszcze przed chwilą ten krzew był tak pełen życia. I wydawało się nieprawdopodobne, że się odrodzi. A jednak – kiedy przychodził czas wiosennego słońca, wystarczył powrót ciepła, wystarczył oddech odmrożonej aury, aby życie zwyciężyło śmierć i żeby zielona ściana odrodziła się w pełni swojej urody.
Powoli kończy się dzień. Zwyczajny, podobny do tak wielu innych, powszednich dni. Miał swoje radości, miał swoje chwile cienia. Tego dnia kolejny raz do wpięcia w archiwalia pojawiło się kilka dokumentów z adnotacją „Apostazja”. Ostatnio jest ich sporo. Kiedyś podobno zdarzały się najwyżej kilka w roku, przychodziły z zagranicy; pewnie ktoś nie chciał płacić dodatkowego podatku za Odrą, ktoś, może pod wrażeniem „Zachodu”, odcinał się do końca od korzeni, a ktoś inny, będąc daleko od domu, nabrał „odwagi”, której nie miał pod okiem babci.
- ← Poprzednia
- 1
- 2 (Aktualna)
- Następna →
