Jak nie być bucem?

 Ale  w  Parlamencie Europejskim?  Tym bardziej szokujące jest ponad 30 oskarżeń o gwałt, fizyczny atak i molestowanie, złożone  zarówno przez kobiety, jak i przez mężczyzn za pośrednictwem zapewniającego poufność formularza umieszczonego na stronie politico. Liczba wszystkich zgłoszeń, dotyczących także innych instytucji w Brukseli, przekroczyła sto. Od 2002 roku unijne prawo głosi, że molestowanie seksualne jest dyskryminacją dokonywaną według kryterium płci i jako takie jest zakazane. Artykuł 12a Kodeksu pracowniczego UE wymaga od unijnych urzędników, by powstrzymali się od jakiejkolwiek formy psychicznego lub seksualnego molestowania, które jest definiowane jako "zachowanie związane z seksem, które jest niechciany przez osobę, wobec której jest skierowane i które może być obraźliwe dla tej osoby lub tworzyć zastraszającą, wrogą, obraźliwą lub napiętą atmosferę".

Co więc  robić? Może niech jedzie tam  supermodelka Anja Rubik, promująca  inicjatywę, w ramach której rysowniczka opowie o masturbacji, aktorka o pigułce <dzień po>, piosenkarka zachęci  do wizyty u  ginekologa. Całość będą promowały „Wysokie Obcasy”, propagujące codziennie nowy  filmik  na temat seksu i antykoncepcji. Będzie oczywiście  też mowa  o tym, czego   dziewczęta  chcą. Bo przecież nie chodzi  o to, aby świat był bez  flirtów i napięcia,  „bez świńskich dowcipów i perwersji, świat, gdzie przed randką spisuje się umowę w obecności prawnika, że można dotknąć  tylko tu, pocałować tylko tam. Wystarczy równouprawnienie (…)”  /Ewa Wieczorek/.

Pani  E. Wieczorek   z entuzjazmem pisze o  Akcji #Me Too.  Polega ona  na tym, że  znane kobiety nie tylko przyznają się do tego, że  były molestowane, ale w  szczegółach opowiadają o naruszeniu własnej intymności. Publicystka uważa, że  akcja   zadziała jak  podwójny prysznic: lodowaty i  ciepły. Lodowaty dlatego, że zmusi tysiące kobiet do  przypomnienia sobie   wszystkiego, czego  doznały -   od przykrości i dyskomfortu po śliskim dowcipie, niechcianym  dotyku, aż po gwałt dokonywany przez  kogoś bliskiego. Ciepły  prysznic zmyje natomiast  wstyd  hamujący często przed powiedzeniem prawdy. Wstydzić  się zaś powinni buce – jak nazywa  molestujących mężczyzn publicystka. Są to na ogół  „mężczyźni  mający władzę, biorący siłą to, na co mają ochotę; owi obleśni wujkowie, obecni nie tylko w  przestrzeni rodzinnej , ale także  w szkole, w pracy, w sypialni”. 

Nie mam  nic przeciwko  ujawnieniu  skali i  mechanizmów  zła. Zdumiewa mnie  tylko naiwność i hipokryzja  liberalno-oświeceniowej walki z tym złem. Czy Weinstein jest  bucem? Czy Polański gwałcący małoletnią dziewczynkę  był także  bucem? Czy Kuba Wojewódzki opowiadający kiedyś niewybredne dowcipy o Ukrainkach jest byłym  bucem?  Weinstein nie był tylko prostackim facetem uzależnionym od  seksu,  który  w  ukryciu molestował   zastraszone  kobiety.  Jak pisze B. Hollender, żył w centrum świata  filmowego, brylował na przyjęciach, tworzył  niemoralną  rozwiązłość hollywoodzkiej fabryki snów. Pracował dla niego cały sztab ludzi. Naganiacze podstawiali mu młode modelki, a prawnicy  negocjowali z  molestowanymi kobietami  sumy pieniędzy mające  zamknąć im usta.

Media – w tym także liberalne - od  lat wiedziały o  wszystkim. Milcząc budowały świat wyjątkowej  obłudy i podwójnej moralności. Zresztą każdy z nas powinien uderzyć się  w piersi.  Na co dzień bierzemy w tym udział poprzez  oglądanie niemoralnych  filmów, przyzwalanie na  pornografię i przymykanie oczu  na prostackie świntuszenie w takich czy innych tabloidach,  czasopismach czy programach telewizyjnych. Buc Weinstein, tak samo jak Polański i dziesiątki zdolnych, ale  niemoralnych ludzi  Hollywood, tworzył i korzystał ze struktury zła, gdzie seks   odarty jest  z  miłości, gdzie  wszystko jest na sprzedaż,  gdzie nikt nie mówi o wstydzie i sumieniu, gdzie kobieta i mężczyzna  zrobią  wszystko, aby trafić do   fabryki snów, przypominającej  coraz  częściej nierządnicę z Apokalipsy św. Jana. Nierządnica była ubrana w purpurę  i szkarłat, ozdobiona złotem, a na czole  miała wypisane imię: wielka Babilonia, matka nierządu i ohydy ziemi (por. Ap 17, 1- 17).

Póki co,   nie zaniedbujmy teologii ciała i  nowego feminizmu, których uczył nas Jan Paweł II. Spokojnie  wykładajmy  katolicką  etykę  seksualną, cierpliwie  tłumaczmy jej sens radykalnym feministkom, w tym także  katolickim, no i nie  zapominajmy o   słynnym  radykalizmie Jezusa: „Każdy, kto  pożądliwie patrzy na kobietę, już w swoim sercu popełnił cudzołóstwo” (por. Mt 5, 28).  To chyba najlepsze lekarstwo na   chorobę  buca.