Ireneusz Mroczkowski

To kolejna polska zmarnowana szansa, tym razem w dziedzinie patriotycznej refleksji społecznej, pogłębionej dyskusji o demokracji, w szkole dojrzałego wyrażenia własnych opinii, wyartykułowanych nie w kłótni, nie w mowie nienawiści i w przekrzykiwaniu się w studiach telewizyjnych. Szansa była na wyciągnięcie ręki, bardzo wierzyłem, że nie zmarnuje jej Senat RP, ta izba polskiego parlamentu, w której – wydawało się - zasiadają ludzie stateczni, zatroskani o dobro wspólne.

Jadąc niedawno ulicą Kwiatka w Płocku, tuż przed dawną bóżnicą, dzisiaj Muzeum Żydów Mazowieckich, w słynnym pasażu łączącym ulice Kwiatka z Sienkiewicza, ujrzałem wysoką, szczupłą siostrę zakonną, która powoli, jakby czegoś szukając. szła łącznikiem między ulicami, które przed wojną zamieszkiwali nasi starsi bracia w wierze. Łącznik nie jest niestety eleganckim pasażem, ale pełną dziur szeroką ścieżką, przy której z jednej strony mieszczą się pozamykane na kłódki schowki, z drugiej, ubogie niskie zabudowania mieszkalne.

Tegoroczne Boże Ciało przeżyłem w parafii św. Ojca Pio w Płońsku. Parafia została utworzona zaledwie rok temu, a może już poszczycić się nieźle zorganizowaną strukturą duszpasterską. Jest prowizoryczna, ale funkcjonalna kaplica, działają grupy parafialne, łącznie z radami parafialnymi, służbą liturgiczną, stowarzyszeniami wiernych świeckich i prawie 30 ministrantami. Rzuca się w oczy aktywność parafian i życzliwość wobec poczynań miejscowych duszpasterzy.

Zaciekawiła mnie krótka notatka z „Gościa Niedzielnego” o tegorocznych obchodach Dni Macieja Kazimierza . Sarbiewskiego w Rostkowie. Wspomniano tam o Hymnie, który napisał Sarbiewski, urodzony nota bene na Mazowszu 27 lat po śmierci Stanisława Kostki.

Wprawdzie jeszcze nie lato, ale coraz częściej słyszę w radiu a to Alicję Majewską śpiewającą Taki piękny świat, a to Louisa Armstronga z jego charakterystycznym zachwytem w What a Wonderfull World (Cóż za wspaniały świat). Majewska śpiewa: „Gdy wiatr gęstniejąc od woni/ Lipowe pieści aleje/ Przystaje dusza w codziennej pogoni/ Nagle pięknieje, pięknieje// Dziecięce światem olśnienia/ Przeżywa w dawnym zachwycie /Bo przyszło lato i w słońca promieniach/ Wszystko w poezję się zmienia/ przywraca apetyt na życie// Nie potrzebny budzik nikomu/ Gdy zatańczą na powiekach złote skry/ Zieleń w butach pcha się do domu/ Ptasi chór za oknem brzmi (…)”

Po śmierci ks. prał. Władysława Stradzy wiele osób, duchownych i świeckich, znanych mi i nieznanych powtarzało słowa: dobry ksiądz. Najpierw pomyślałem, że to przecież oczywiste, jaki inny mógłby być ksiądz. Nawet przyszło mi do głowy, że można by napisać ksiądz dobry, aby lepiej wyrazić ów rodzaj kapłaństwa, którego powołaniem stało się dobro. W ostatnim czasie odeszło kilku płockich księży, którzy tak wyrzeźbili swoje powołania w naszym seminarium. Po śmierci ks. Stradzy jeden z kolegów przypomniał opinię byłego seminaryjnego ojca duchownego, jezuity K. Dąbrowskiego, o młodym wówczas kleryku Stradzy: nie znam nikogo, kto miałby tak prostą i autentyczną wiarę jak ten chłopiec.

Z życiem społecznym zorganizowanym w ruchach i stowarzyszeniach jest jak z porami roku. Przeżywają one swoje wiosny, owocują na jesieni, nie są im – niestety - oszczędzone stany zimowej hibernacji. To niezbyt wyszukane porównanie przychodzi mi na myśl, kiedy obserwuję działalność stowarzyszeń katolików świeckich, które powstały w Polsce po 1989 r., albo też wtedy zostały reaktywowane. Naprawdę wówczas przeżywały rozkwit. Garnęli się do nich młodzi, ludzie w średnim wieku nadrabiali brak aktywności społecznej, starsi uwierzyli, że potrzebne jest ich doświadczenie. W ten sposób w płockiej diecezji rozkwitł Klub Inteligencji Katolickiej, Stowarzyszenie Rodzin Katolickich, Akcja Katolicka i wiele innych stowarzyszeń i ruchów.

18 maja 2003 – nota bene w dniu swoich 74 urodzin - ks. prof. T. Rutowski nasz długoletni wicerektor, rektor i profesor filozofii w WSD w Płocku, doznał wylewu. Skutkiem tego był paraliż nóg i długie leczenie w Warszawie, nad którym czuwała niezapomniana lekarka wielu płockich księży, dr E. Chodurska. Podczas którejś nieprzespanej nocy – jak później sam opowiadał – zastanawiał się, czym powinien się zająć, kiedy opuści szpital i będzie mógł spełniać wolę Bożą. Na obrazku prymicyjnym wszakże zapisał: ”Oto idę, Boże, abym pełnił wolę Twoją” (Hbr 10,9).

Wiadomość Instytutu Księdza Piotra Skargi o inicjatywie Polska zawsze wierna dotarła nie tylko do telewizji publicznej, ale także do codziennych gazet. Nie wystarczyło czwartkowe Warto rozmawiać J. Pospieszalskiego (8 lutego 2018 r.), nie wystarcza internet; w piątek 9 lutego znalazłem tekst petycji do biskupów polskich - wyobraźcie sobie - w Dzienniku Gazecie Prawnej. Tekst petycji umieszczony został na s. 7, razem z artykułem o szczepionkach i wirtualnych pieniądzach, kilka stron przed listą 50 najbardziej wpływowych ludzi polskiej gospodarki.

Wspomniane w ostatnim wpisie na moim blogu słowo odjaniepawlać wzbudziło dwojaką reakcję: zdziwienie i zniesmaczenie. Zdziwieni byli ci, którzy nie słyszeli o takim słowie. Zniesmaczonych oburzało samo wydobycie na światło dzienne słowa, które powinno umrzeć szybciej niż się narodziło. Po co więc je komentować?

Nowy program duszpasterski Kościoła w Polsce na lata 2017/19 jest wyjątkowy. Podnosi na duchu i ożywia nadzieję przez sam fakt przyzywania Ducha Świętego. Program nosi tytuł Duch, który umacnia miłość; rozłożony jest na dwa lata. W roku 2017/18 będziemy odkrywać Osobę Ducha Świętego oraz Jego dary, zwrócimy uwagę na skutki bierzmowania i jakość szeroko rozumianej dojrzałości chrześcijańskiej. W następnym roku – 2018/19 będziemy rozpoznawać obszary i zadania, do których wezwie nas Duch Święty.

Początek nowego roku liturgicznego, związany w Kościele w Polsce także z nowym programem duszpasterskim, przyniósł ciekawe wyniki badań Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego. Według tych badań, z programem duszpasterskim realizowanym w latach 2013-2017 zapoznało się 87% proboszczów w Polsce. Najczęściej proboszczowie mieli okazję poznać program poprzez wydrukowaną książkę (72%) - dodajmy - rozsyłaną z rozdzielnika do każdej parafii.

„Farsa to odmiana komedii, w której łatwowierni bohaterowie zostają wciągnięci w serie coraz bardziej nieprawdopodobnych, niewygodnych i kompromitujących wydarzeń. Sytuacje te najczęściej są spowodowane wadami bohaterów, takimi jak próżność, sprzedajność lub chciwość”. Poza tym, że sejm nie powinien mieć wiele wspólnego z komedią, to reszta pasuje jak ulał do Sejmowej Komisji Etyki. Z założenia powinna być sumieniem polskiego parlamentaryzmu, a stała się nie tylko niewiele znaczącą, ale ośmieszaną i pogardzaną prze niektórych parlamentarzystów instytucją społeczną.

Dziękując za nagrodę Pro Redemptione, przyznawaną przez kwartalnik „Homo Dei”, ks. prof. Edward Staniek, znany krakowski patrolog i rekolekcjonista, opowiedział historię swoich studenckich zmagań ze zrozumieniem dzieł św. Augustyna. Po dwukrotnym przeczytaniu „Wyznań”, niewiele z nich rozumiejąc, poszedł do swojego profesora, ks. Konstantego Michalskiego z prośbą o pomoc. Prof. Michalski, autor słynnej książki, „Miedzy heroizmem a bestialstwem”, poradził młodemu studentowi, aby duchowo wybrał się do Mediolanu, Hippony, Ostii i tak zwyczajnie porozmawiał z Augustynem,

Warto śledzić dyskusję, jaka toczy się po ujawnieniu seksistowskich zachowań hollywoodzkiego producenta, Harveya Weinsteina, ale przecież nie tylko jego. Lista celebrytów molestujących kobiety okazuje się długa. Sięga np. takiej instytucji jak Parlament Europejski, w której czego jaki czego, ale wiedzy na temat seksualności nie brakuje. Trudno podejrzewać, że instytucja ta jest przesiąknięta – jak w Polsce - „seksualnymi zabobonami katolickimi”, gdzie - według radykalnych feministek - w szkolnym wychowaniu do życia w rodzinie królują same stereotypy i katolicka ideologia.

Wielkim odkryciem dla mnie w książce Małgorzaty Białeckiej i Mileny Gurdy-Jaroszewskiej „Mocarz ducha. Andrzej Drętkiewicz” była głębia religijności pierwszego po 1989 r. Prezydenta Płocka. W tym kontekście przykuło moją uwagę zdjęcie pana Andrzeja z 21 strony książki; stoi na jakimś placu, z tyłu żółknące liście na drzewach, lekko pochylona głowa, ze splecionych rąk zwisa różaniec. Choć w książce jest wiele zdjęć ostatniego wojewody płockiego, to akurat oddaje najlepiej Jego dojrzałą i pokorną religijność.