Blogi

W Polsce w wielu parafiach zakończyła się lub dobiega końca wizyta duszpasterska zwana ¨kolędą¨. Od czterech lat ja także zacząłem wykorzystywać to sprawdzone narzędzie duszpasterskie do poznania i ewangelizowania moich parafian. Dla mieszkańców Iquitos jest to całkowicie nowa, nieznana praktyka. Błogosławieństwo domów zaczynam pod koniec listopada. Wiem, że to za wcześniej, ale w styczniu, byłoby za późno, gdyż w większości domów nastrój i wystrój świąteczny znika zaraz po Bożym Narodzeniu. Praktykującym katolikom tłumaczę w kościele jak należy celebrować święta Narodzenia Jezusa, zaś do nieobecnych wciąż szukam sposobów dotarcia.

„Jestem Europejką i jestem z tego dumna. Ale przede wszystkim jestem Polką i jestem z tego dumna” – to słowa pani premier Beaty Szydło z 19 stycznia ze Strasburga. Wszystko, co spowodowało jej obecność w tym francuskim mieście, wydaje się jednym wielkim paradoksem. Do Unii „na dywanik” zostaje wezwana premier rządu utworzonego przez partię, która zwyciężyła w demokratycznych wyborach. Za co? Za wprowadzanie zmian, rzekomo przeciw demokracji.

W Nowy Rok na Mszy św. o godz. 12, 00, zwanej od lat „dwunastką u św. Jana Chrzciciela”, przeżywaliśmy kolejny złoty jubileusz małżeński. Niektórzy uczestnicy tych Mszy św. pamiętają jeszcze ks. Tadeusza Króla i jego Msze św. dla inteligencji, potem aktywne uczestnictwo członków Płockiego Klubu Inteligencji Katolickiej i Soborowego Studium dla świeckich. I chociaż od kilku lat Klub się wyprowadził od Jana, a Studium przestało istnieć, to uczestnicy tamtych wydarzeń wchodząc w wiek jubileuszowy, są wierni swojej tradycji. Mamy więc coraz więcej jubileuszowej modlitwy dziękczynnej…

Refleksje po-kolędowe

Coraz więcej ludzi w Europie mówi głośno, że polityka wielokulturowości się nie sprawdziła. Już nie tylko nielegalni imigranci, którzy przybywają na grecką wyspę Lesbos są poważnym zagrożeniem dla miejscowych. Ostatnie doniesienia z Niemiec i innych krajów europejskich utwierdzają w przekonaniu, że Europa musi jak najszybciej rozwiązać problem arabskich uchodźców.

W dżungli amazońskiej świętujemy narodzenie tego samego Dzieciątka Jezus, ale tradycje związane z tą uroczystością są troche inne i dużo uboższe. Brak śniegu i mrozu, brak potraw wigilijnych, żar lejący się z nieba, mała frekwencja w kościele to wszystko można zaakceptować

Boże Narodzenie, wigilia, rodzinne kolędowanie, wreszcie przełom lat – przeżywane w Roku Miłosierdzia mogą stać się wyzwaniem do większej wrażliwości religijnej i społecznej. Jeśli czytaliście w Boże Narodzenie Bullę papieża Franciszka, ustanawiającą nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia, to mogliście doznać zawrotu głowy od szans, jakie niesie polska tradycja religijna w kojarzeniu miłosierdzia i naszych zwyczajów. Nie obyło się pewnie bez zawstydzenia z powodu licznych przypadków, kiedy religijne przyzwyczajenie zacierało Jezusowe oblicze miłosierdzia.

Refleksje kolędowe...sprzed lat.

1 stycznia to czas postanowień (ha – podobno dotrzymuje ich co 20 osoba), ale to także uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki, czyli – Matki Boga. W czasie minionego Adwentu hitem była piosenka „Mario, czy już wiesz”, to polska wersja utworu z filmu „Syn Boży”. W internecie jej wykonań pełno, ale ja po raz pierwszy usłyszałam tę piosenkę podczas rekolekcji kerygmatycznych w parafii św. Jana Chrzciciela w Płocku z ust mojej koleżanki Iwony Zielonki i ks. Rafała Winnickiego. To było piękne wykonanie.

W całym tym zamieszaniu wokół Trybunału Konstytucyjnego, którego jesteśmy świadkami tuż przed Bożym Narodzeniem w Polsce, charakterystyczne są nawoływania do tego, aby Kościół wreszcie zabrał głos. Przez Kościół rozumie się biskupów, chętnie przywoływany jest Prymas, Przewodniczący Konferencji Episkopatu, czy jakaś Komisja Episkopatu zajmująca się problemami społecznymi.

Jubileusz Miłosierdzia zmobilizował nas do postarania się o duży obraz Jezusa Miłosiernego. Nie mieliśmy wątpliwości, że obraz ma być przywieziony z Krakowa-Łagiewnik od samej św. Siostry Faustyny.

Odszukałem dwa wpisy o O. Górze i Lednicy

W pewnej bawarskiej szkole, na lekcji – jak mówiono dawniej rysunków – pani poleciła dzieciom narysować twarze ich mam. Podczas gdy większość maluchów zabrała się z zapałem do malowania, pewien chłopiec najpierw z niepokojem spoglądał na kolegów, potem spuścił głowę, a w oczach pojawiły się łzy. Nauczycielka podeszła do niego, delikatnie pogładziła po głowie i zapytała: dlaczego płaczesz? - Bo zapomniałem twarz mojej mamy. Chłopiec mieszkał niedaleko od szkoły, mądra nauczycielka poprosiła kogoś z wyższej klasy, aby zaprowadził malca do domu, spojrzał na twarz mamusi, ucałował ją i wrócił do szkoły. Tak się też stało. Po piętnastu minutach młody Bawarczyk usiadł w swojej ławce, chwycił kredki i z typowo niemieckim zapałem zaczął rysować twarz swojej mamy.

Od kilku lat mam problem z aniołami. Nie dlatego, że nie wierzę w ich istnienie, ale dlatego że nie godzę się na ich instrumentalne traktowanie przez ogół. Anioły są akceptowane nawet przez osoby nie mające łaski wiary w Boga. Odnoszę wrażenie, że obecny stosunek do aniołów, które przynoszą „pozytywną energię” (zdecydowanie nadużywane w popkulturze określenie), to pokłosie ideologii New Age, nijak mającej się do chrześcijaństwa.