Blogi

Jeśli wierzyć prasie, powstaje w Polsce wspólny front przeciwko mowie nienawiści, szczególnie w Internecie. Oto na 13 listopada do swojego biura zaprasza Rzecznik Praw Obywatelskich przedstawicieli tych instytucji, które mogą – przynajmniej takie jest założenie - przyczynić się do zahamowania nienawiści, rozlewającej się w przestrzeni publicznej. U pana Bodnara mają się zjawić przedstawiciele ministerstw: spraw wewnętrznych, sprawiedliwości, edukacji, administracji i cyfryzacji. Zaproszony został rzecznik praw dziecka, komendant główny policji, prokurator generalny, właściciele portali internetowych i organizacji pozarządowych, które zajmują się tematem.

Tak o różańcu powiedziała pani Irena, jedna z uczestniczek rekolekcji dla zelatorów (czyli takich kierowników) Kół Żywego Różańca – że to „Ewangelia w pigułce”. Pomyślałam – racja! Zwłaszcza od kiedy do różańca dołączone zostały „tajemnice światła”, mamy już komplet. Ile jest takich kół w diecezji na razie nie wiadomo, ale wiadomo, że w parafii Pniewo jest ich… 43, w tym – i to jest ciekawe – 8 męskich.

Góry oczyszczają

Dni Kultury Chrześcijańskiej w Płocku są prostą kontynuacją Tygodni Kultury Chrześcijańskiej, które w naszym mieście rozpoczęły swój żywot bodajże w 1985 r. Były to czasy – jak pamiętają starsi - dawnego ustroju, ale nowej nadziei. Co prawda ta nadzieja nie przynosiła jeszcze owoców w ekonomii, polityce i administracji, ale w kulturze, w życiu religijnym, w duszpasterstwie owocowała fantastycznymi dziełami. Wierzę, że ktoś kiedyś opisze tamte Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej, tamte dyskusje teologiczno-filozoficzne, tamte spektakle teatralne w kościołach, wystawy malarskie, dyskusje o filmach i książkach.

W dzień Matki Bożej Różańcowej Trybunał Konstytucyjny orzekł niezgodność z Konstytucją zapisu ustawowego nakazującego wskazanie innego szpitala lub lekarza przy odmowie świadczenia z powołaniem się na klauzulę sumienia. O zbadanie wątpliwych zapisów zwróciła się Naczelna Rada Lekarska.

Kolejny tom „Studiów Płockich” – już 42 - ukazał się tuż przed inauguracjami akademickimi w wyższych uczelniach Polski. W Płocku, począwszy od Płockiej Filii Politechniki Warszawskiej, poprzez Szkołę Wyższą im. Pawła Włodkowica, Państwową Wyższą Szkołę Zawodową, Wyższe Seminarium Duchowne trwają inauguracje, w czasie których ludzie nauki na chwilę wychodzą z cienia, zakładają togi, birety i łańcuchy. Rektorzy uroczyście witają miejscowych notabli, jest wiele gratulacji, adresów, odznaczeń i ciepłych słów skierowanych zwłaszcza do studentów pierwszego roku.

Kryzys to brak Boga.

Ta medialna informacja przeszła bez echa: 23 września Katolicka Agencja Informacyjna zamieściła depeszę z USA o tym, kto został wyznaczony do oficjalnego powitania papieża Franciszka. W gronie witających był m.in. zdeklarowany homoseksualista biskup Kościoła episkopalnego i aktywista organizacji zrzeszającej gejów i lesbijki. Nikt za KAI tej informacji nie powtórzył, nawet popularne portale katolickie.

Wrzesień to czas, kiedy możesz poczuć zarówno zapach zaoranej ziemi, jak i smak dojrzewających owoców w sadach, nie mówiąc o wyrazistych kolorach kwiatów na balkonach czy w przydomowych ogródkach. Wrześniowe słońce odsłania w przestrzeni pamięci miejsca, chwile, i zapachy, które weszły pod powieki, mieszają się ze wspomnieniami, przyspieszają bicie serca i ułatwiają rozmowy z duchami. Chodzę więc we wrześniową niedzielę po łąkach, rozciągniętych pod gajem, jak nazywał tę część swojego dziedzictwa mój ojciec. W samym gaju, w rozłożystych konarach sosen, dębów i brzóz rozpoznaję małe drzewa, które rosły tu kilkadziesiąt lat temu. Choć coraz ciemniej w tym lesie, coraz mniej prześwitu i przestrzeni, to wystarczy, by przywrócić przeszłość.

O tym, co dzisiaj trzymamy w ręku...

Jednym z najboleśniejszych przeżyć mojego rektorowania w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku była jesień 2002 r., kiedy na pierwszy rok zgłosiło się dwunastu czy trzynastu kandydatów. Jeszcze w poprzednim roku było ich około dwudziestu. Oczami wyobraźni zobaczyłem nie tylko kilku, którzy dojdą do szóstego roku, ale i pustoszejące Seminarium, które po kilku latach podobnego naboru, ustabilizuje się w granicach pięćdziesięciu, sześćdziesięciu seminarzystów. Owszem, pamiętam z lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku takie seminarium, teraz jednak to ja byłem za nie odpowiedzialny, a to inaczej smakuje i boli.

W sierpniu podążałem śladami świętego Pawła po Grecji. Kiedy byliśmy z grupą w Meteorach i podziwialiśmy klasztory znajdujące się na szczytach skał, zadałem pytanie najstarszemu z uczestników naszej wyprawy – co sądzi o tym miejscu? Mój rozmówca powiedział krótko, że najprawdopodobniej mnisi musieli mieć problemy psychiczne, aby z własnej woli żyć w takim miejscu w odosobnieniu. Powiedziałem wówczas mojemu koledze, że mnisi decydując się na zamieszkanie w Meteorach mogli to robić świadomie i z miłości do Boga. W takich warunkach lepiej Go usłyszeć i zrozumieć.